entry ni nak meluahkan perasaan je.. pada siapa? pada blog nie.. korang tak nak baca takpe.. tak suruh baca pun... nak baca.. bacalah.. ambil pengajaran.... ermm... susah rasanya kalau asyik nak penuhkan permintaan penuhkan permintaan orang ja... kesian kat diri sendiri... nak apa2 kene pk dulu keutamaan orang lain... hermm..
susah nye nak ikhlaskan hati dan fahami keadaan dan situasi... susah nak faham,... kenapa mendidik tu pelu dengan cara marah2.. perli2.. tak boleh ke cakap elok2.. tak tau ke marah2 perli2 tu boleh reflek pada jiwa dan tindakan.. marah biar lah bertempat.. bukan menjadikan marah dan meninggi suare tu sebagai satu cara melepaskan perasaan...salurkanlah kemarahan tu kepada perkara yang positif.. gi basuh baju ke.. mandi ke kemas rumah ke..
marah kan orang lain orang lain jadi mangsa.. kesian.. lama2 akan timbul rasa takut nak cakap pada orang yang selalu di marah tu.. hurmm.. cakap salah.. tanya salah... diam salah... buat kerja salah.. tak buat kerja lagi lah salah.. apa je yang betul... manusia kan ada hati... nk membentuk manusia bukan dengan cara dimarah dan diperli2.. ye.. marah itu perlu tapi bukan pada tempatnya... kalau dah hari2 marah je.. pada benda yang patut marah.. lama2 oran yang dimarah tu jadi lali dengan kemarahan.. buat tak tau je.. lantaklah ko nak marah ke apa...kesiankan bila jadi macam tu...
ambiklah pengajaran... fikirkan sejenak adakah kita termasuk dalam spesis pemarah atau mangsa pemarah... nak terus kekal macam nie kah.. tapi ap cara keluar yang terbaik bila yang dimarah tu hanyalah seorang anak yang terlalu mentaati orang tuanya.... ?????
Tiada ulasan:
Catat Ulasan